میخوام بیام خندوانه در ضمن دوقلوی آقای رامبد جوان هستم .

چه جوری بیام حالا 

09355342325

سلام آقای رامبد جوان عزیز، این متن رو خوندم یاد برنامه فوق العاده شما افتادم دلم نیومد براتون نفرستم:

روایتی از سه عارف چینی هست که هیچ کس اسم‌شان را نمی‌داند. آنها فقط به «سه قدیس خندان» معروف‌اند، برای اینکه هرگز کاری جز خندیدن انجام نمی‌دادند. آنها فقط می‌خندیدند… خندان از شهری به شهر دیگر می‌رفتند… در بازار شهر می‌ایستادند و قهقهه سر می‌دادند, طوری که همه‌ی مردمی که در بازار حضور داشتند، از فروشندگان و مغازه‌داران گرفته تا خریداران، کار خود را رها می‌کردند و دور آنها جمع می‌شدند. این سه نفر واقعاً زیبا بودند؛ طوری می‌خندیدند که شکم‌های‌شان بالا و پایین می‌رفت.

آن وقت، این حالت به دیگران هم سرایت می‌کرد و دیگران هم شروع به خندیدن می‌کردند. کل بازار می‌خندید. آنها کیفیت بازار را تغییر داده بودند. اگر کسی می‌گفت: «چیزی به ما بگویید» آنها جواب می‌دادند: «ما چیزی برای گفتن نداریم. ما فقط می‌خندیم و کیفیت مسائل را تغییر می‌دهیم.» بازاری که تا دقایقی قبل از این, مکانی زشت بود و مردم حاضر در آن فقط به پول فکر می‌کردند و برای آن حرص می‌زدند، ناگهان با خنده‌های سه عارف مجنون کاملاً متحول می‌شد.

حالا دیگر هیچ کس در فکر خرید و فروش نبود, دیگر هیچ‌کس حرص نمی‌زد، طمع از ذهن مردم رخت بر بسته بود. آنها می‌خندیدند و اطراف این سه مجنون پایکوبی می‌کردند. برای چند لحظه، درهای دنیایی نو به روی آنها گشوده می‌شد.

این سه عارف همه جای چین را زیر پا گذاشتند، از شهری به شهری، از دهکده‌‌ای به دهکده‌ای، فقط برای اینکه به مردم کمک کنند تا بخندند. مردم غمگین، مردم خشمگین، مردم طمعکار، مردم حسود، همه همراه با آن سه مجنون می‌خندیدند و بسیاری از آنها کلید رمز دگرگونی را کشف می‌کردند.

تا اینکه در دهکده‌ای یکی از آن سه نفر مرد. مردم دهکده جمع شدند و گفتند: «خب، کارشان مشکل شد. ببینیم حالا که دوستشان مرده، چه‌طور می‌خندند؟ الآن دیگر باید اشک بریزند.» ولی وقتی به سراغ آن دو نفر رفتند، دیدند که آن دو نفر در حال خنده و پایکوبی و جشن گرفتن مرگ دوست‌شان هستند. مردم دهکده گفتند: «این دیگر زیاده‌روی است. این کار به دور از اخلاق است. رقصیدن و خندیدن هنگام مرگ کسی قبیح است.»

آن دو گفتند: «ولی شما که نمی‌دانید چه اتفاقی افتاده است. ما سه نفر همیشه از خودمان می‌پرسیدیم که کدام‌ یک از ما اول می‌میرد. حالا این مرد برنده شد و ما شکست خوردیم. ما در تمام طول زندگی‌مان همراه با او می‌خندیدیم، آیا اکنون با چیزی غیر از این, می‌توانیم به او بدرود بگوییم؟ ما باید بخندیم، باید خوش باشیم، باید جشن بگیریم. این تنها وداع درخور مردی است که تمام زندگی‌اش را با خنده گذرانده است. اگر ما نخندیم, او به ما خواهد خندید و به خود خواهد گفت: «‌‌ای احمق‌ها! بالاخره در تله افتادید.» برای ما، او نمرده است. مگر خنده می‌میرد؟ مگر زندگی می‌میرد؟»

خنده ابدی است, زندگی لایتناهی است, جشن و شادی همیشگی است. هنرپیشه‌ها عوض می‌شوند ولی نمایش ادامه دارد. موج‌ها فرو می‌ریزند ولی اقیانوس پابرجاست. تو می‌خندی و دگرگون می‌شوی, پس از تو دیگری و دیگران می‌خندد و خنده همچنان پابرجاست. تو جشن می‌گیری, دیگری جشن می‌گیرد؛ جشن همیشه پابرجاست. هستی مداوم و پیوسته است, لحظه‌‌ای خلأ و وقفه در آن به وجود نمی‌آید. ولی مردم دهکده این موضوع را درک نمی‌کردند و نمی‌توانستند در آن روز در خنده‌ی آن دو شرکت جویند.

بدن متوفی باید سوزانده ‌شود. مردم دهکده گفتند: «همان‌طور که سنت مقرر کرده است, باید ابتدا او را غسل دهیم.»

ولی آن دو نفر گفتند: «نه, دوستمان وصیت کرده که نه مراسمی برایش برگزار کنیم, نه لباسش را عوض کنیم و نه او را غسل بدهیم, بلکه او را همین‌طور که هست در تل هیزم قرار دهیم. ما هم باید به وصیت او عمل کنیم.»

این کار را کردند و ناگهان اتفاق عجیبی رخ داد. وقتی جسد را در آتش قرار دادند, آخرین حقه‌ی آن پیرمرد متوفی برملا شد. او در زیر لباسش مقدار زیادی ترقه و فشفشه پنهان کرده بود و آن چنان آتش‌بازی به راه افتاد که بیا و ببین.

آنگاه همه‌ی مردم دهکده خنده سر دادند. دو مرد مجنون می‌رقصیدند و مردم دهکده هم به دنبال آنها. مرگی رخ نداده بود, بلکه زندگی جدیدی آغاز شده بود.